Boek recensie: An Ember in the Ashes Serie 🐄🐄🐄🐄

Howdy!
Daar is ie dan, mijn eerste recensie van het jaar. Dit keer niet één boek maar vier tegelijk. Ik las vandaag het laatste boek in de An Ember in the Ashes serie uit en ik wil het er graag even over hebben.

Algemene informatie
De An Ember in the Ashes serie is geschreven door Sabaa Tahir en bestaat uit vier boeken. Het is gepubliceerd door Penguin Group. De serie valt binnen het genre Fantasy en is geschreven in een personale verteller perspectief. Ik las de boeken in het Engels.
An Ember in the Ashes (2015, 446 pagina’s)
A Torch Against the Nigth (2016, 452 pagina’s)
A Reaper at the Gates (2018, 458 pagina’s)
A Sky Beyond the Storm (2020, 516 pagina’s)

Trigger warning voor de volgende onderwerpen:
– Machtsmisbruik
– Geweld
– Genocide
– Dood van een familielid
– Gewoon héél veel dood

De serie volgt Laia, Elias -en vanaf het tweede deel – Helene.
Elias en Helene zijn masks, getrainde soldaten zonder angst die voor een reeks uitdagingen komen te staan die het lot van het rijk bepalen. Elias wil er liever niet zijn, maar echt een keuze heeft hij niet, verraad betekend de dood…
Laia is een scholar, een volk dat in het rijk wordt onderdrukt. Ze doet er alles aan om haar broer, die gevangen is genomen, te bevrijden, maar daar moet ze veel voor opgeven. Inclusief haar eigen vrijheid.
Helene en Elias worden gedwongen keuzes te maken die niet alleen hun vriendschap maar het lot van de hele wereld kan veranderen. Laia vecht voor nog meer dan dat… Want er loert een duistere, bovennatuurlijke kracht die het liefst alles wil vernietigen.

Recensie
Ik ging met twijfels deze serie in. Hij wordt overal vergeleken met Game of Thrones. Nu ligt die serie nogal nauw aan mijn hart, ik heb zelden een serie gezien – ik moet de boeken nog lezen – waar ik zo veel van hield. Gelukkig werd ik niet teleurgesteld en ben ik het eens met de vergelijkenissen die getrokken worden met de boeken van Martin. Omdat de boeken binnen de Young Adult vallen is alles nét iets minder gedetailleerd, wat ik wel prettig vond, zeker in de gevecht’s scenes.

De boeken lezen lekker weg en er zit een lekker tempo in, regelmatig zit er een tijds sprong in, die Tahir duidelijk aangeeft. Door de meerdere perspectieven krijg je het verhaal van verschillende kanten mee. Omdat personages dieper in het verhaal tegenover elkaar komen te staan leer je de verschillende kanten van het verhaal kennen. Je weet waarvoor ze strijden, hun motieven en snapt waarom het zo moeilijk is om tot een verzoening te komen. Ze denken allemaal dat hun doel rechtvaardig is, maar hoe kunnen ze dat bereiken zonder zichzelf en alles wat ze liefhebben te verliezen? Ik zag zo goed dat alle drie character iets wilde dat groter was dan zij zelf, maar dat die doelen ten koste konden gaan van de mensen waarvan ze houden…

“Children are born to break their mothers’ hearts.”

Sabaa Tahir, A Torch Against the Night

Het nadeel aan meerdere perspectieven vond ik echter wel het feit dat ik al snel een favoriet had. Het duurde drie boeken voordat ik Elias en Laia een beetje leuk begon te vinden, zelfs in het laatste boek las ik het liefst over Helene. Hierdoor las ik soms nogal snel door de andere hoofdstukken heen waardoor ik belangrijke informatie miste en terug moest lezen wat er ook al weer gebeurd was. In het laatste deel was ik er echt gefocust op om hun stukken ook goed te lezen waardoor ik niets meer zou missen.
Het laatste deel was dan ook mijn favoriet, alles kwam perfect samen en de gebeurtenissen uit de eerste drie delen kwamen keer op keer terug. It all made sense in the end.
Dingen die in de eerste drie boeken onbelangrijk leken kwamen ineens keihard terug, Tahir heeft haar uiterste best gedaan om er een goed samenhangend verhaal van te maken waarin alles van belang was, iets wat haar zeker gelukt is. Het was alsof het laatste boek het missende stuk was in een puzzel van duizend, alles viel op zijn plek en het plaatje was compleet.

“When man knew of hunting but not tilling. Of stone but not steel. It smelled of rain and earth and life. It smelled of hope.”

Sabaa Tahir, A Sky Beyond the Storm

Ik had na het lezen van A Sky Beyond the Storm echt een boekkater. Ik moest echt even bijkomen, ik denk dat ik tien minuten voor me uit hebben heb lopen staren omdat ik niet wist wat ik moest met mijn leven. Ik heb zelden een boekkater, het laatste boek dat mij een boekkater gaf was De ballade van Slangen en Zangvogels, wat in mei 2020 was. Ik kan me al de hele dag nergens meer op concentreren.
Normaal begin ik altijd vrij snel aan een nieuw boek, maar ik denk dat de IJzige Verloofde blijft liggen tot morgen. Ik denk dat ik weer even ga huilen, of die éne scene nog een keer of zes lezen. Jeetje wat een serie. De film rechten zijn inmiddels verkocht, dus ik wacht rustig af tot ik deze drie geweldige personages in de bioscoop kan bewonderen.

In conclusie
An Ember in the Ashes: 🐄🐄🐄🐄
A Torch Against the Night: 🐄🐄🐄🐄
A Reaper at the Gates: 🐄🐄🐄🐄
A Sky Beyond the Storm: 🐄🐄🐄🐄🐄
Eind oordeel:🐄🐄🐄🐄
Mijn leven: Geruïneerd

So long,
Billy