Boek recensie: De IJzige Verloofde 🐄🐄🐄

Howdy!
Ik heb het eindelijk voor elkaar gekregen, tussen mijn tentamens door -vandaar deze week ook maar één blog – heb ik de IJzige Verloofde gelezen. Vandaag presenteer ik dan, met gepaste trots, mijn recensie.

Algemene informatie
De Ijzige Verloofde is geschreven door Christelle Dabos
Het heeft 528 bladzijdes en is (in vertaling door Eef Gratama ) uitgeven door Luiting Sijthoff op 21 januari 2020.
De IJzige Verloofde valt binnen het genre Young Adult en wordt verteld vanuit een auctoriaal perspectief. Het is het eerste deel van de Spiegelpassaten kwartet.

Het boek gaat over de jonge Ophelia die op de ark Anima leeft. Ze heeft twee bijzondere gaves, ze kan door spiegels reizen en het verleden van voorwerpen lezen. Ophelia wordt uitgehuwelijkt aan de norse en introverte Thorn. Thorn komt van de ark Pool en Ophelia vertrekt, samen met haar tante, naar deze koude plek. Daar ontdekte ze dat ze een pion is in een gevaarlijk machtsspel.

Trigger warning voor de volgende onderwerpen:
– Drank en Drugsmisbruik
– Seksueel misbruik (niet expliciet aanwezig, maar tussen de regels door wordt het geïnsinueerd)
– Dood van een ouder
– Geweld
– Mishandeling

Recensie
Het boek opent met een soort proloog die me meteen vastgreep. Ik ben alles behalve gelovig – dat ben ik onderweg ergens kwijt geraakt – dus een kritische noot naar de grote Heer daarboven doet me altijd goed. Ik had gelijk het idee dat dit boek en ik goede vriendjes zouden worden.

“Ik denk dat we allemaal in zekere zin gelukkig hadden kunnen zijn, God, ik en de rest, als dat vervloekte boek er niet was geweest.”

Christelle Dabos, De IJzige Verloofde, proloog

Nu ging het boek minder sterk verder… Ik vond het fijn dat ons hoofdpersonage Ophelia in een aantal hoofdstukken aan ons wordt voorgesteld, maar ik vond haar al snel het ‘ik ben niet zoals andere meisjes want ik houd niet van liefde en ik ben onhandig,’ geval. Daar ben ik niet zo van. Kijk, ik snap dat uitgehuwelijkt worden natuurlijk alles behalve leuk is, maar dat hoef je niet zes keer per hoofdstuk te zeggen – wat zelfs tot aan het einde van het boek gebeurde – Ik WEET dat je het niet chill vindt meiske, maar hou er nu eventjes over op, want er zijn grotere dingen aan de hand.

De zogenoemde IJzige Verloofde vond ik dan wel weer een top gozer. In het begin vond ik hem nogal vervelend, maar Thorn heeft mijn hart toch een beetje veroverd, volgens mij bedoelt hij het niet allemaal zo.
Ik vond de ‘magie’ in het boek reuze spannend, elke familie heeft andere krachten die ze kunnen helpen en niemand is te vertrouwen. Het is voor Ophelia gevaarlijk om haar krachten te gebruiken, want niemand mag weten wie ze is, mensen willen haar krachten gebruiken al weet ze niet waarvoor…

Wat ik denk ik het leukste vond was het ontdekken van de Pool – de Ark waar Ophelia heen gaat – en het politieke gebeuren. Nu ben ik als geschiedenis nerd sowieso een fan van het politieke geneuzel waar de meeste mensen een hekel aan hebben. Mensen doen veel dingen om aan macht te komen en deze niet meer kwijt te raken, moord, overspel en het gebruiken van hun magie, niets gaat te ver. Ik vond het super spannend en ik genoot van alle integrerende gesprekken.
Ik kan dan ook niet wachten om meer van dit te lezen in het tweede deel – dat sinds eergisteren uit is – en te zien waar het verhaal van Ophelia en Thorn verder gaat! Want voor mijn gevoel zijn er nog veel zaken waar ik meer over wil weten.

In conclusie vond ik De IJzige Verloofde een leuk boek met een interessante wereld waar ik meer van wil weten. Echter vond ik dat ik, na meer dan 500 bladzijdes, betere inzichten had kunnen hebben over hoe en wat op de arken, want veel is nu nog een mysterie. De IJzige Verloofde krijgt van mij dan ook drie koetjes 🐄🐄🐄, met een kalfje, want het is er nét geen vier.
Ik heb goede hoop voor het vervolg, De Vermisten van Maneschijn. Die ga ik vandaag maar lekker lezen.

So long,
Billy

Je kunt het boek hier bestellen:
Bol.com
Bookspot
Of natuurlijk bij de lokale boekhandel