Serie recensie: Heartstopper (2022) 🐄🐄🐄🐄🐄

Hi!
Ik denk dat het inmiddels geen geheim meer is dat ik een groot fan ben van de Heartstopper boeken van Alice Oseman (zij/hun), en nu is daar eindelijk de Netflix serie gebaseerd op de eerste twee delen van de Graphic Novel serie. Ik ben in alle vroegte opgestaan om deze Netflix serie te bewonderen en daar vertel ik jullie graag meer over.

Algemene Informatie
In Heartstopper volgen we Nick en Charlie. Ze zitten op een all boys school high-school in het Verenigd Koninkrijk. Wanneer ze bij elkaar in de klas komen te zitten ontstaat er al snel een innige vriendschap, tenminste voor Nick, want Charlie valt als een blok voor hem. Al heeft Charlie het idee dat hij geen enkele kans maakt, want zoals zijn beste vriend Tao maar blijft zeggen, Nick is hetero.
Toch?

In de 8 afleveringen van ongeveer 20 minuten leren Nick en Charlie steeds meer over zichzelf, elkaar en hoe onvoorspelbaar het leven kan zijn.
Verder volgen we Elle, Tara en Darcy van de meisjesschool aan de overkant, die zo te maken krijgen met hun eigen (liefdes)problemen.

De cast bestaat onder ander uit:
Joe Lock – Charlie Spring
Kit Connor – Nick Nelson
William Gao – Tao Xu
Yasmin Finney – Elle Argent
Corinna Brown – Tara Jones
Kizzy Edgell – Darcy Olsson
Tobie Donovan – Isaac Henderson
Sabastian Croft – Ben Hope
Oh en Olivia freaking Coleman als Sarah Nelson, de moeder van Nick.

Triggerwarnings voor de volgende onderwerpen:
– Homofobie
– Pesten
– Transfobie
– Aanranding

Recensie
Ik had een wekker klaar staan, snacks in huis gehaald en een lekker knus hoekje gemaakt op mijn bed. Ik ben daar maar één keer uit gekropen voor een kopje thee, want Heartstopper is een serie die je in een zitting wil kijken.
Het is een serie die geen mensen van vijventwintig cast als pubers, maar zowaar jonge acteurs, waardoor het die extra feeling krijgt. Een transgender personage wordt tevens gespeeld door een transmeisje, wat bijdraagt aan het realisme. Het is daarnaast heel fijn om iemand een rol te zien spelen waarin ze zichzelf kunnen zijn en ze weten hoe het is.

De serie is op een aantal momenten woord voor woord een kopie van de boeken, wat als lezer van de Graphic Novels erg fijn was. Het waren gewoon écht Nick en Charlie. Ik heb een heel tijd gekeken met de boeken op schoot en meegelezen met de afleveringen. Ik heb zelden zo n goede adaptatie gezien.
Mocht je als lezer nogal struikelen over het grove taalgebruik, in de serie is dat er allemaal uitgehaald, waardoor het uitermate geschikt is voor een wat jonger publiek. Daarnaast is de serie in het Nederlands nagesynchroniseerd, mocht je geen zin hebben in de Engelse versie. Al moet ik toegeven dat de Nederlandse stemmen soms nogal cringe zijn.

Is het acteerwerk altijd even goed, nee. Maar eigenlijk had het ook wel wat. Voor een aantal van de jonge acteurs is het hun eerste rol en die ongemakkelijkheid droeg tegelijkertijd erg fijn bij aan de hele, pubers feeling. Want wie weet nou eigenlijk waar ze mee bezig zijn als ze vijftien zijn.

Ik vroeg me af hoe ze acht afleveringen zouden vullen met het materiaal van twee boeken, maar het is uitstekend gelukt. Er zijn extra scenes aan de serie toegevoegd waardoor je achtergrond personages beter leert kennen. Charlies vriendengroep komt meer in beeld en we zien veel meer van Elle en hoe het met haar gaat sinds ze op de meisjesschool zit. Het gaf de personages een stuk meer diepgang, die ik in de boeken soms een beetje miste. De nieuwe personages Isaac en Imogen, die niet in de boeken voorkomen maar speciaal zijn gecreëerd voor de serie, waren ook erg leuk. Ik heb vooral erg genoten van boeken die Isaac overal meesleepte en ik moet zeggen dat hij een uitstekende smaak voor literatuur heeft. Wat ook erg leuk was was de cameo van de andere boeken van Alice Oseman, Radio Silence, I Was Born for This, Solitaire en Loveless zijn allemaal op de achtergrond -of in de handen van Isaac- te bewonderen. Oh en Alice zit er zelf ook nog een scene in, al zag ik hen pas tijdens mijn re-watch, want ik heb de serie inmiddels al twee keer gezien – bijna drie.
De kleine tekeningen tussendoor, meestal in de vorm van bloemen, blaadjes, sterren en hartjes gaven het net iets extras, ook voor de lezer van de boeken leuk, want daar zitten ze ook in.

Ik vond het als queer volwassene een heerlijke serie. De proper, full-on gay crisis was extreem herkenbaar en ik snapte erg goed waar Nick doorheen ging. Het is een serie waarvan ik had gewild dat hij had bestaan toen ik jonger was, ik denk dat het dingen veel makkelijker had kunnen maken.
De zoenscene tussen twee meisjes – onder bombastische muziek, want als je het doet, doe het dan gelijk goed – ontroerde me zo erg dat ik spontaan in tranen uitbarstte. Omdat een serie als dit bestaat en dit soort dingen daarin gewoon kunnen. Omdat uit de kast komen niet altijd nodig is, maar je ook gewoon kunt stoppen met dingen verbergen. Dat de wereld niet verdeeld is in hetero en homoseksueel, maar dat er nog veel meer is dan dat.

In conclusie is Heartstopper geen perfecte serie, het acteerwerk houd soms niet helemaal over en de sneeuw was wel héél erg nep. Maar in essentie is het een fijne serie en ik denk oprecht dat het heel veel jonge mensen kan helpen om zich comfortabel te voelen met hun seksualiteit. Want al met al heeft Heartstopper een boodschap van hoop en dat uiteindelijk alles goed komt.
En lieve lezer, het komt ook goed.

Het zal dan niemand verbazen, maar Heartstopper krijgt van mij vijf koetjes 🐄🐄🐄🐄🐄
En als ik er zes zou geven, kregen ze er nog eentje extra bij. 🐄

Wat ik trouwens erg grappig vond was de melding van Netflix, die me heel vriendelijk informeerde dat de serie eindelijk beschikbaar was, maar op dat moment zat ik al lang een breed in aflevering 3, voor de tweede keer.

So long,
Billy