Boek recensie: Ready Player Two – Ernest Cline ✰✰✰✰

Howdy!
Ik kan nu wel weer een of ander lul verhaal ophouden over hoe ik écht geen tijd had om te bloggen, ‘want mijn studie is zó druk,’ maar dat is nogal onzin. Ik had er gewoon even geen zin in, eerlijkheid duurt het langst zullen we maar zeggen. Nu heb ik voor 2021 nogal grote plannen voor mijn blog (zoals voor elk boek dat ik lees een recensie schrijven) dus leek het me wel handig als ik daar al vast mee begin, beetje oefenen en zo. Ik gebruik tegenwoordig van die tabjes in boeken om aan te geven wat ik leuk vind -en wat niet- en ik ben bang dat ik de action, zodra die weer open is, maar ga plunderen, want de markeringen vliegen er door heen.
Maar goed, ik presenteer u, met gepaste trots, mijn recensie van Ready Player Two, het boek waar ik gigantisch naar uit keek dit jaar.

Algemene informatie
Ready Player Two is geschreven door Ernest Cline en is het vervolg op Ready Player One – ja echt, wow-.
Het boek heeft 366 bladzijden en is uitgegeven door Penguin Random House UK. Ready Player Two valt binnen het genre Science Fiction en is geschreven in een personale verteller perspectief. Ik las dit boek in het Engels.

Trigger warning voor de volgende onderwerpen:
– Drugsmisbruik
– Racisme
– Homofobie
– Dood van een ouder

Ready Player Two gaat verder waar Ready Player One afgelopen is. Er is een onverwachte, onmogelijke en krachtige nieuwe rivaal. Iemand die miljoenen zal doden om te krijgen wat hij wil. Wade’s leven en de toekomst van de OASIS staan opnieuw op het spel, maar deze keer staat ook het lot van de mensheid op het spel. Ook dit boek is een ode aan popcultuur, de jaren 80 en volwassen worden. 

Recensie 
Nu had ik extreem hoge verwachtingen voor dit boek. Ready Player One is een van mijn favoriete boeken ever. Ik was dus een beetje huiverig, gelukkig heeft Ready Player Two niet teleurgesteld.
Het verhaal had lekker veel vaart, omdat je de personages al kent vanuit het eerste deel – ik raad zeker aan om dit boek niet als standalone te lezen- wordt er geen tijd verspild met onnodige introducties. Ik heb me altijd al afgevraagd wat er van mijn geliefde Wade was geworden na het einde van het boek, het was dan ook een verademing dat er een proloog was die werd besteed aan een ‘waar zijn ze nu.’ Ik vond het ook fijn om te weten wat er van de rest van de personages is geworden, omdat ik na het lezen van Ready Player One toch nog vol vragen zat. 

Ik vond het ook heerlijk om terugkerende personages als Aech, Art3mis en Shoto te zien stralen omdat ze voor mijn gevoel in het eerste deel niet helemaal goed tot hun recht kwamen, het waren niet meer personages die zo nu en dan opdoken, maar prominente figuren in het verhaal.

“Aech, Shoto and Art3mis were all kinder, wiser and saner than I ever was or ever would be.”

– Ready Player Two, Hoofdstuk 3.

De rest van het verhaal verloopt vlot, het wordt al snel duidelijk wat er aan de hand is en voor welke haast onmogelijke opdracht Wade staat, weer een reis door de virtuele wereld van OASIS heen, elke opdracht moeilijker dan de volgende. Gelukkig heeft Wade zijn vrienden om zich heen om hem te helpen. Die hulp kan hij goed gebruiken, want de tijd dringt….

“I let out a long sigh of frustration. Then I teleported to the reception area on the top floor of Gregarious Tower, wondering what else could possibly go wrong today.
The awnser, turned out, was pretty much everything…”

– Ready Player Two, Hoofdstuk 8

Een van de redenen dat ik Ready Player Two en zijn voorloper zo heerlijk vind zijn de popcultuur referenties. Er wordt regelmatig een obscure verwijzing gemaakt naar een videogame of serie die aan het einde van de vorige eeuw populair was. 

Nu snap ik dat al die popcultuur referenties niet voor iedereen is weggelegd. Sinds het lezen van Ready Player One heb ik me aardig verdiept in de jaren 80 dus begreep ik een groot deel wel, echter was niet alles voor me weggelegd en heb ik tussendoor wel wat lopen googlen, maar je moet wel extreem veel kennis van de jaren 80 hebben wil je álles in het boek begrijpen. Nu ben ik zelf een late jaren 90 baby, dus is het meeste voor mijn tijd, ik neem mezelf dan ook niets kwalijk.
De dingen die ik wel begreep brachten regelmatig een glimlach op mijn gezicht, The Smiths, John Hugh films en Prince. Ik begreep zelfs de subtiele “One does not simply walk into mordor,” referentie uit Lord of the Rings – Kirsten ik hoop dat je trots op me bent-. Ik heb me er kostelijk mee vermaakt en mijn lijstje van films en series die ik wil gaan kijken is weer goed aangevuld. 

Tevens vond ik het erg leuk om meer te leren over Halliday en Ogden Morrow. Over hoe beide mannen dachten over Kira, het meisje waar ze beide heimelijk verliefd op waren. Het lukte alleen Morrow om zijn gevoelens aan haar duidelijk te maken, iets wat Halliday hem tot zijn laatste dag kwalijk nam. 

“Og once told an interviewer, ‘Jim always jokingly referred to Kira as Yoko, which infuriated me, because if we were Lennon and McCartney, then Kira was George Harrrinson. She didn’t break up the Beatles. She was one of the Beatles.”

Ready Player Two, Hoofdstuk 20

Door het feit dat ik meer leerde over Halliday en Morrow ging ik op een hele andere manier naar het vorige boek kijken. Ook Wade begint zich steeds meer te realiseren dat Halliday misschien niet de grote idool is die hij lijkt te zijn.
Ook snijd Cline een aantal kwesties aan die nog wel eens genegeerd worden als we weemoedig terug kijken naar de vorige eeuw – zó veel witte mensen- en is het niet bang om onderwerpen als drugsgebruik en mental health aan te snijden.

 “This planet does have serious diversity problems- like the whole of 80’s cinema…”

– Ready Player Two, Hoofdstuk 14

Al met al vond ik Ready Player Two een waardige opvolger. Ik wil stiekem zelfs een Ready Player Three, er zijn namelijk een aantal leuke nieuwe personages geïntroduceerd waar ik graag meer over zou willen weten. Terwijl ik smachtend wacht op – hopelijk ooit- nog een vervolg geef ik het boek vier sterren. ✰✰✰✰

So long en zorg goed voor jezelf,
Billy

Je kant het boek hier bestellen:
Bol.com
Bookspot
Maar nog beter steun je de lokale boekhandel, bijvoorbeeld Dekker v.d Vegt in Nijmegen, of mijn o zo geliefde Lovink te Lochem. Deze bezorgen allebei thuis en kunnen wel wat extra liefde gebruiken in deze tijd.